Otulona jesiennym słońcem

Uwielbiam rude włosy... sama nawet miałam taki kolor przez jakiś czas. Ale pewnego razu zobaczyłam siebie na zdjęciu i dotarło do mnie, jak fatalnie mi ta rudość nie pasuje... Cóż, ja raczej już nie będę rudowłosa, lecz nadal odczuwam tajemnicze przyciąganie tej barwy i zawsze zwracam uwagę na lalki z włosami w płomiennych odcieniach, nie mogąc się oprzeć ich urokowi. Odkąd ukazała się Barbie looks nr 13, o moldzie Victoria, z burzą czerwonawych włosów, wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała ją kupić! 🧡

Jest wyjątkowo piękna, a nazwa moldu pierwszy raz aż tak bardzo pasuje mi do wyglądu lalki, która przypomina mi wampirzycę Victorię ze 'Zmierzchu'. Z drugiej strony lalka ma w sobie coś z ulotnie pięknych kobiet, malowanych przez prerafaelitów, jakiś ponadczasowy urok i tajemnicę...  

Ze względu na mój niedawny cherlawy stan, tymczasowo uniemożliwiający wychodzenie z domu i nacieszanie się jesienią, Victoria zastępowała mi tę porę roku, rozświetlając ponure dni swoimi ognistymi lokami.

Ale kiedy tylko poczułam się w miarę dobrze (choć nadal słabo) wybrałam się z nią do mojego ukochanego lasu. Pognałam jak na skrzydłach!

Zdjęcia wyszły trochę nieostre, rozpraszało mnie, że ktoś cały czas chodził po skarpie powyżej ścieżki, głośno szeleszcząc liśćmi. Dźwięki zbliżały się coraz bardziej, aż wyprostowałam się, wstając z 'kucków', bo chciałam sprawdzić, co to za natrętna menda mnie podgląda. No i stanęłam oko w oko z dzikiem... Dzik był wielki (w moich przerażonych oczach - wręcz monstrualnie ogromny, skojarzył mi się z bizonem na krótkich nogach) i odebrał mi całkowicie zdolność poruszania się. Po prostu mnie sparaliżowało... On chyba wystraszył się mnie bardziej, niż ja jego (może nie ma świadomości, że jest taki wielki?!) bo szybko pobiegł w bok, zbiegł ze skarpy parę metrów przede mną i potruchtał dalej w las. A ja stałam sobie jeszcze nieruchomo przez dłuższą chwilę, zanim 'pozbierałam zabawki' i na miękkich nogach poszłam dalej, bo prześladowało mnie irracjonalne poczucie, że on na pewno będzie mnie gonił, że jak tylko się ruszę, to on ruszy za mną! 

Oczywiście, na szczęście nic takiego się nie stało i ostrożnym, wolnym krokiem przeszłam do innej części lasu, mniej zadrzewionej i bardziej uczęszczanej przez ludzi, bez śladu dzików... I już mogłam spokojnie porobić zdjęcia. Victoria była w swoim żywiole!

Pięknie tam było, tak pięknie, że nie ograniczyłam się tylko do zdjęć Victorii...

Chwilkę sobie odpoczęłam, siedząc na pieńku i delektując się cudownymi kolorami dookoła... po czym ruszyłam w drogę powrotną.

 

W domu zauważyłam, że obiektyw aparatu zaparował, co skłoniło mnie do eksperymentów fotograficznych z wykorzystaniem tego naturalnego filtra 😉

A Victoria, po tak intensywnym, pełnym wrażeń dniu, w pełni zasłużyła na spokojny wieczór w fotelu:

Cudownego weekendu życzę 🧡 i bardzo dziękuję wszystkim, którzy życzyli mi zdrowia, bo to najwyraźniej podziałało!🧡Dziękuję! 😘