Hideko w kraju swoich przodków cz. 2

 Hideko wraz ze mną wybrała się do Miury, nadmorskiej miejscowości, oddalonej od Tokio o jakieś 70 km. Moim ogromnym marzeniem było odwiedzenie znajdującego się tam grobu hide, wspaniałego muzyka, gitarzysty legendarnego zespołu X Japan, zajmującego się także własnymi solowymi projektami. Miałam ściągnięte z internetu dokładne informacje, jak tam trafić, łącznie z wydrukowaną mapką, znalezioną na blogu fanki hide, chyba z Tajlandii, ale nie pamiętam dokładnie jej narodowości, więc zmyślać nie będę. Według jej wskazówek, najpierw trzeba było dotrzeć na stację Shinagawa, stamtąd pociągiem do Miurakaigen i potem autobusem do Miura Reien. Z przystanku na cmentarz trzeba jeszcze podejść na wzgórze i trwa to około 20 minut. 

Uzbrojona byłam w tak dokładne wytyczne, a jednak z ulgą przyjęłam fakt, że oprócz Hideko (z której był dość mały pożytek, jeśli chodzi o pomoc w dotarciu do celu) pojedzie ze mną Yuichi, Japończyk z którym przez kilka lat wymieniałam wiadomości przez internet. To było bardzo miłe z jego strony, że zechciał mi tak po prostu towarzyszyć, nie dziwiąc się kompletnie niczemu. Mimo iż faktycznie nie było trudno tam trafić, czułam o wiele większy komfort psychiczny, nie jadąc sama.

Dzięki wydrukowanej mapce nie miałam problemu ze znalezieniem właściwego grobu, a wręcz mogę powiedzieć, że trafiłam jak po sznurku - jakbym już tam wcześniej była. Tyle razy oglądałam zdjęcia grobu hide w internecie, a teraz byłam tu naprawdę... Nie umiem opisać swojego wzruszenia, poruszenia i uczuć, jakie mi towarzyszyły. To było jak sen... Usiadłam sobie 'w nogach' grobu, trzymając jedną dłonią okalający nagrobek łańcuch i poczułam ogromny, wszechogarniający spokój. Spokój tak wielki, że chciałabym zostać tam już na zawsze i nigdy stamtąd nie wracać.  Świeciło słońce, wiał lekki wiatr a ja czułam się po prostu idealnie szczęśliwa. Ta chwila na zawsze pozostanie moim bezcennym wspomnieniem... Ja naprawdę tam byłam! Byłam na grobie hide!❤️

Miałam ze sobą albumik, który zrobiłam kilka lat temu (tuż przed pandemią) i zgodnie z planem zostawiłam go w schowku, mieszczącym się w beczce, na której siedzi aniołek. 

Cóż, niestety nie mogłam tam siedzieć w nieskończoność, trzeba było wracać do Tokio. Kierowana impulsem, zdjęłam z nadgarstka bransoletkę z motywem tarczy algizowej, z którą nie rozstawałam się praktycznie od jakichś dwóch lat, i założyłam ją na rekę aniołka. Świadomość, że ta bransoletka została tam, na Miura Reien, po drugiej stronie kuli ziemskiej, uszczęśliwia mnie w niemożliwy do opisania sposób ❤️.

 Kilka dni pózniej, już sama, odwiedziłam inne ważne dla mnie miejsce - buddyjską świątynię Tsukiji - Hongwanji, w której odbyła się ceremonia pogrzebowa hide. Wciąż też znajduje się tam poświęcony muzykowi kącik. 

Pojechałam metrem, 'szarą linią' Hibiya, jakieś 7 przystanków od stacji Ueno, w pobliżu której był nasz hotel. 

Wpisałam się do księgi pamiątkowej, zostawiłam grosza (z braku bardziej atrakcyjnych artefaktów)... A potem dopiero pomyślałam, że zamiast wpisywać się tylko po angielsku, mogłam dodać też parę słów w ojczystym języku... Ale cóż, jetlag to dziwny stan, człowiek chodzi permanentnie przymulony i pomysły przychodzą do głowy z opóźnieniem... Pozostaje mi wytrwać w przekonaniu, że wszystko było dokładnie tak, jak być miało. Właśnie tak, a nie inaczej.

 

Miłego weekendu, kochani! 💓