Tokio metafizyczne

Tokio jest niezwykłe. Jakby miało wiele nakładających się na siebie i zazębiających 'warstw'. Można je zwiedzać nie tylko w tej fizycznie architekrotnicznej i namacalnej przestrzeni, ale też w wymiarze metafizycznym. Boczne odgałęzienia od większej ulicy zdają się żyć własnym życiem i prowadzić przechodnia wprost do alternatywnej rzeczywistości.

Gęsto zawieszone przewody elektryczne na tle ciemniejącego nieba, pogrążone w cichym mroku niewielkie domy, wąskie przejścia między nimi... Przechadzająca się para z pieskiem, która kilkakrotnie kłaniała mi się, powtarzając 'arigato gozaimas' ponieważ pozwoliłam pieskowi obwąchać nogawki swoich dżinsów. Właśnie w jednej z takich klimatycznych, skąpo oświetlonych uliczek na Hatsudai mieści się Gallery Zaroff. Czekała tam na nas wystawa z okazji 25 - lecia istnienia firmy Moi-même-Moitié.

Niesamowite było to, że wystawa była tam otwarta przez kilka dni, akurat w czasie naszego pobytu w Tokio. Cudowny przypadek czy przeznaczenie? Pozostawię to bez odpowiedzi. Moi-même-Moitie to firma specjalizująca się w strojach i dodatkach w stylu gotyckiej lolity, w jakim od prawie już pięciu lat ubiera się moja córka, natomiast twórca marki, Mana, jest dla niej tym, kim dla mnie jest hide z X Japan. Kilka lat temu, w prezencie urodzinowym dla mego dziecięcia namalowałam nawet jego portret.

 Mana to tajemniczy, genialny muzyk, założyciel zespołu Malice Mizer ( który również bardzo lubię, szczególnie z czasów Gackta jako wokalisty), następnie zespołu Moi dix Mois oraz wspomnianej firmy odzieżowej. Mana (nie wiadomo, jakie jest jego prawdziwe imię i nazwisko) milczy podczas publicznych wystąpień i nosi się w stylu gotyckiej lolity. Jest to dość popularne w japońskim nurcie muzyczno-wizerunkowym visual kei, w którym mężczyźni często przekraczają granice płci, tworząc swoje unikatowe, sceniczne alter ego. Zainteresowanym tematem polecam moją 'biblię' - książkę autorstwa wspaniałej Lily (Klaudii) Adamowicz pt. : 'Wizerunek mężczyzny w visual kei'.

 Gallery Zaroff to miejsce magiczne, o niezwykłej aurze. Na parterze znajduje się niewielka kawiarenka, mogąca pomieścić z trudem najwyżej dziesięć osób, o wspaniałym wystroju, przywodzącym na myśl gabinet osobliwych przedmiotów z końca XIX wieku. Pełne książek regały, blaty wykonane z ciemnego drewna, wszędzie porozstawiane świeczki, a kościotrup w skali 1/4 pozdrawia wchodzących. Pod sufitem wisi - wyglądający jak prawdziwy - nietoperz, okna są ozdobione fałdzistymi firanami i takimi samymi zasłonami, na ścianie na wprost wyjścia wisi wielkie lustro w ozdobnych ramach... Niestety, nie wolno tam robić zdjęć. Galeria znajduje się na piętrze i kieruje do niej charyzmatyczny właściciel - mężczyzna w niemożliwym do określenia wieku, wyjątkowo wysoki i szczupły, ubrany na czarno od czubków eleganckich półbutów poprzez wąskie spodnie, koszulę z kamizelką aż po wieńczący głowę czarny kapelusz. Powitał nas w progu pytaniem czy jesteśmy z Francji i prośbą o zdjęcie butów przed wejściem do mieszczącej się na piętrze galerii. Prowadziły do niej dość wąskie i strome, drewniane schody. W samych skarpetkach, czując moc drewna pod stopami, wkroczyłyśmy do sali wystawowej.

Wrażenie osadzenia w teraźniejszości było wręcz namacalne i oszałamiające. Oto jesteśmy tam, na piętrze Gallery Zaroff, w Tokio, po drugiej stronie kuli ziemskiej, podziwiając ekspozycję upamiętniająca ćwierć wieku istnienia stworzonej przez Manę marki... Co ciekawe, powstały dwie lalki na jego wzór - super dollfie oraz pullip. Na oficjalnej stronie internetowej Moi-même-Moitie znalazłam takie oto zdjęcie dollfie:

 

 https://moi-meme-moitie.com/super_dolfie/

 Zdjęcia pullip natomiast pochodzą ze sklepu groove:

https://jpgroove.com/mana-elegant-gothic-lolita-rose-cross-jsk-moi-meme-moitie/

Mana zabrał nawet swoją pullip na otwarcie wystawy w Gallery Zaroff (zdjęcie z fejsbukowego profilu galerii):

Na piętrze, w galerii czas się na chwilę zatrzymał...  I tak bardzo nie miałyśmy ochoty wracać do realnego świata, że postanowiłyśmy posiedzieć jeszcze w kawiarence na dole. Zeszłyśmy po schodach...

 Zamówiłyśmy sobie kakao i widziałyśmy, jak właściciel osobiście je przygotowuje na gazowej kuchence, mieszając w białym, emaliowanym rondelku, pomalowanym w czerwone kwiaty. Na wieść, że jesteśmy z jednak z Polski a nie z Francji, wspomniał swój pobyt w stolicy naszego kraju. Był w Warszawie wiele lat temu, za czasów swoich studenckich lat. Kojarzył twórczość Ewy Demarczyk, Andrzeja Wajdy, a nawet zaprezentował nam winylową płytę Obywatela GC, którą przywiózł sobie z tamtego wyjazdu. Przeplatał angielskie słowa japońskimi zwrotami i umiał powiedzieć po polsku 'dziękuję'. Niezwykły, bardzo charyzmatyczny czlowiek. 

A kakao było przepyszne. Niemal najlepsze, jakie w życiu piłam (lepsze piłam tylko jakieś dwadzieścia dwa lata temu w Berlinie) Gęste, aksamitne... Za oknami Tokio pogrążało się w mroku, a my - siedząc w przytulnym, oświetlonym ciepłym swiatłem świec i lamp wnętrzu - delektowałyśmy się napojem i upajałyśmy niezwykłością tamtego momentu... 

Magia tamtej chwili jest nie do opisania... 

Rozmawiałyśmy, otoczone cichym gwarem, otulone czarem jak z filmów Myazakiego. Nie chciało nam się stamtąd wychodzić, ale chciałyśmy jeszcze raz przejść się do Tower Records na Shibuyi. Moja córka sprawdziła w mapach Google, że mamy tam właściwie niedaleko pieszo i powinnyśmy dotrzeć w ciągu około dwudziestu minut. I poszłyśmy. Zostawiłyśmy za sobą Gallery Zaroff i jej niezwykłą atmosferę.

 (Potem, przeglądając zdjęcia, zauważyłam, że w lustrze ulicznym widać odbicie moje i mojej córki,  prawie jak u van Eycka na portrecie Arnolfinich 😉)

 

 Dotarłyśmy do Tower Records niejako 'od tyłu', mijając się na przejściu dla pieszych z zespołem Dadaroma - byli w pełnym visualowym 'rynsztunku' a my nie mogłyśmy oderwać od nich wzroku. Ja minęłam ich z jednej strony, córka z drugiej... Ot, taki kolejny bezcenny moment.

W Tower Records kupiłyśmy sobie po najnowszym numerze Rock and Read (każda ma swój egzemplarz, nie mogło być inaczej):

A tutaj parę zrobionych w amoku fotek z wnętrza sklepu:

...Potem jeszcze spacerek przez słynne przejście dla pieszych...

 

...i powrót metrem na Ueno.

 

A tam, w hotelowym pokoju, stały sobie kupione kilka dni wcześniej, na Harajuku, buty Yosuke - fotki wrzucam ze specjalną dedykacją dla Anki Mazovshanki 😘

 

 Bardzo zależało mi, żeby wrzucić ten post właśnie dziś, w dniu który zdarza się raz na 4 lata i jest tak samo wyjątkowy, jak tamta zaczarowana sobota, 20 stycznia 2024 roku.