Miko - dziewczyna ze światyni

 W ten świąteczny poniedziałek wspominam (z pewną dozą melancholii) odwiedziny w shintoistycznych świątyniach w Tokio. Był środek stycznia, ale pogoda dość podobna do tej, którą mam obecnie za oknem... Świeciło słońce i czułam się doskonale szczęśliwa...

 Do świątyni Imado, poświęconej maneki-neko, wybrałam się sama, dwa przystanki od stacji Ueno linią G (Ginza) w kierunku Asakusy. Poza hotelem nie miałam internetu, byłam zaopatrzona w małą mapkę Tokio, ale jakoś trafiłam - i tylko 3 razy spytałam o drogę 😉. Za pierwszym razem chciałam się upewnić, czy w ogóle idę w dobrym kierunku, potem musiałam upewnić się co do momentu skręcenia w prawo, a ostatni raz - bo czułam, że jestem już blisko, ale nie mogłam trafić. Zapytany o drogę pan akurat szedł w kierunku świątyni, więc mnie tam po prostu zaprowadził 🤭.

 

To była cudowna wyprawa... wracałam, już nie mając potrzeby pytania o drogę 😉, za to chłonąc wszystko dookoła, bo wiedziałam, że już tam nie wrócę...

Do świątyni Hanazono Inari wybrałam się już z moją córką, zaopatrzoną w telefon z japońką karta sim, co wielokrotnie pomagało nam w dotarciu do kolejnych miejsc, które chciałyśmy odwiedzić. Świątynia mieści się w parku Ueno, całkiem blisko od hotelu, który przez 9 dni był naszym domem.

Powspominałam... a teraz czas na lalkową  bohaterkę dzisiejszego posta - lalkę Licca, uosabiającą miko, dziewczynę 'pracującą' w shintoistycznej świątyni. Tę lalkę widziałam już wcześniej na mercari, ale nie kupiłam, bo pomyślałam, że może znajdę taką w Japonii. Nie znalazłam, więc pozostało mi kupić tę wymarzoną przez internet. I oto jest!

Prawda, że jest prześliczna? Jest jak wcielenie niewinności, świeżości i delikatności. 'Ludzkie' miko też tak wyglądają - a przynajmniej te, które miałam okazję zobaczyć na żywo...

Ostatnio wiosna w końcu trochę się rozkręciła i zaczęły już pięknie kwitnąć drzewa. Pomyślałam, że to idealne tło dla mojej małej miko.

 Na koniec chciałabym jeszcze wspomnieć o pewnej książce. Bardzo lubię literaturę japońską, ale tę pozycję ominęłam świadomie, ze względu na tematykę, która wydawała mi się przytłaczająca i dołująca. A jednak była to pierwsza książka, którą kupiłam po powrocie z Tokio, bo czułam, że muszę ją przeczytać. I rzeczywiście, jest smutna, ale i piękna. Posiada też pewien ogromny atut - opisuje miejsca,w których byłam, ścieżki, po których dreptałam, obiekty, które widziałam na własne oczy... co daje zupełnie inne przeżycia podczas czytania niż gdybym miała sobie opisywane miejsca wyobrażać. Byłam tam, znam miejsca wspominane przez bohatera powieści! I widziałam tam również kilka bezdomnych osób... 

Ściskam Was wszystkich serdecznie, życząc wspaniałego tygodnia! 🌸💖